Ο Βουδούρης δεν μεροληπτούσε απλά μόνο υπέρ του δασκάλου του (αυτό ειναι άλλωστε εντελώς φυσικό,πολύ δε περισότερο εφ' όσον επρόκειτο,αναντίρρητα, περί ενός δασκάλου δεινού ως προς την απόδοση της εκκλησιαστικής μας μουσικής),αλλά απαξίωνε τους περισσότερους,για να μην πω σχεδόν όλους, που δεν προήρχοντο από το κλίμα του πατριαρχικού ιεροψαλτικού κύκλου.
Εντάξει, σεβόμαστε την παράδοση,σεβόμαστε την εμπειρία,την ψαλτική ικανότητα,την αυθεντικότητα αν θέλετε,όμως δεν μπορούμε να απαξιώνουμε απριόρι το σύνολο των ψαλτών που δεν είχαν την τύχη ,έστω,να διακονήσουν στον όντως περικλεή και πανσέβαστο πατριαρχικό ναό.Ο Βουδούρης επομένως είχε μονομερή αντίληψη και η μονομέρεια,αν δεν είναι επαναλαμβάνω σκόπιμη,τότε σαφώς οδηγεί στο συμπέρασμα της επιφανειακής προσέγγισης του αντικειμένου.
Προσωπικά δεν είμαι σακελλαριδιστής,ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη.Όμως δεν θεωρώ σοβαρά,για να μη χαρακτηρίσω αλλιώς, τα περί "μουσικής αγυρτίας,ασυνειδησίας και της έλλειψης συνείδησης εκκλησιαστικού μουσικού και ψάλτου ",που του προσάπτει ο Βουδούρης.Και μια και κάνουμε συζήτηση περί του Σακελλαρίδη,δεν μπορούμε αβασάνιστα να αποδεχθούμε τέτοιους χαρακτηρισμούς για ένα άνθρωπο λόγιο (φιλόλογος ήταν ο άνθρωπος και μάλιστα καλός)που είχε ως σκοπό την ευκρίνεια και την ορθοφωνία,έστω και με παραχωρήσεις και απλοποιήσεις μουσικών γραμμών, των ψαλλομένων,για την κατανόησή τους από τους πιστούς,σε μια εποχή που οι περισσότεροι ψάλτες όχι μόνο δεν κατανοούσαν τα κείμενα που έψαλλαν ,αλλα μασούσαν και κάθε φωνήεν που βρίσκανε στο δρόμο τους ή και ψάλλανε αποκρουστικά μέσα από τη μύτη, τάχα για την απόδοση του ύφους.Τέλος τέλος,ενός ανθρώπου που το έργο του έκαμε ένα μεγάλο κύκλο εντός και εκτός της Ελλάδας και για αρκτετό χρονικό διάστημα ήταν και ίσως είναι ακόμα αποδεκτό από μια σημαντικότατη μερίδα του σώματος των ορθοδόξων πιστών, δεν μπορεί να αγνοηθεί.Πέραν δε αυτού,το έργο του και η προσωπικότητα του Ι.Σακελλαρίδη-εδώ θα πρέπει οι νεώτεροι κυρίως να το δουν και από κάποια άλλη σκοπιά-,λειτούργησε μαζί με εκείνο του Κωνσταντίνου Ψάχου(και αυτόν δεν τον άφησε χωρίς κατάκριση ο Βουδούρης), ως καταλύτης -ο κάθε ένας από τη δική του σκοπιά-κατά της εισαγωγής ξένης τετράφωνης μουσικής στις εκκλησίες μας.Ίσως εάν δεν λειτουργούσε τότε το ενδιάμεσο σύστημα του Σακελλαρίδη,να μην κατόρθωνε πολλά πράγματα ο Κ.Ψάχος και σήμερα,η βυζαντινή μουσική να είχε εξοβελισθεί στην κυριολεξία από τις κεντρικές εκκλησίες μας και να είχε περιορισθεί στις μικρές απλά επειδή αυτές δεν θα είχαν την πολυτέλεια να έχουν χορωδίες. Οπότε καλό θα είναι όταν μιλούμε για προσωπικότητες που άφησαν βαθειά τα ίχνη τους στο πέρασμά τους,σε ένα υψηλό αντικείμενο τέχνης ,όπως η εκκλησιαστική μας μουσικής,έστω και αν δεν μας ικανοποιούν προσωπικά-η θετική ή αρνητική αποδοχή στην τέχνη εμπεριέχει καθοριστικά το υποκειμενικό στοιχείο- να είμαστε τουλάχιστον επιφυλακτικοί στις κρίσεις μας.Και βέβαία να μη βεβηλώνουμε τη μνήμη τους.
Και για να τελειώσω.Σίγουρα ο Βουδούρης μας άφησε ενδιαφέρουσες πληροφορίες,κυρίως για τους ψαλτικους κύκλους της εποχής του στην Κωνσταντινούπολη και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.Όσο για το ότι είναι η μεγαλύτερη ή μια από τις μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα, ε,αυτό αποτελεί άποψη όσων το πιστεύουν και είναι καλοδεχούμενη.