Επειδή έχω διδαχθεί βυζαντινή ποίηση στο Γ΄ έτος της σχολής, επιτρέψατέ μου να ανφέρω δυο λόγια για τον "ιαμβικό" ρυθμό των καταβασιών Χριστουγέννων, Θεοφανείων και Πεντηκοστής. Στην αρχαία Ελλάδα, όπου υπήρχαν ακόμη βραχέα και μακρά φωνήεντα, οι ρυθμοί όπως ο ιαμβικός τρίμετρος ακολουθούσαν την προσωδία. Ο αρχαίος ιαμβικός τρίμετρος λοιπόν ήταν μια ακολουθία τριών συνεχόμενων μέτρων (μέσα στο στίχο) όπου η σειρά των φωνηέντων ήταν: αδιάφορο (δε μας ενδιαφέρει αν είναι μακρό ή όχι), μακρό, βραχύ, μακρό. Στον Αρχαίο ιαμβικό τρίμετρο μπορούσαν ενίοτε η μακρά συλλαβή να αναλυθεί σε δύο βραχείες (δηλαδή να έχουμε σε ένα μέτρο αδιάφορο, βραχύ, βραχύ, βραχύ, μακρό π.χ.). Από την Ελληνιστική εποχή βέβαια τα μακρά και τα βραχέα σύμφωνα άρχισαν να εκλείπουν, παρ' όλα αυτά πολλοί ποιητές έγραφαν ακόμα σε ιαμβικό τρίμετρο κρατώντας την ανάλυση των μακρών σε δύο βραχείες συλλαβές. Με τον καιρό όμως, το μέτρο παρεφθάρη (η γνώση της προσωδίας ολοένα και λιγόστευε), με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η ανάλυση των μακρών σε δύο βραχείες συλλαβές. Έτσι, αφού και η προσωδία καταργήθηκε, ο ρυθμός πλεόν δεν είναι ο ιαμβικός τρίμετρος αλλά ο βυζαντινός δωδεκασύλλαβος. Οι καταβασίες αυτές λοιπόν είναι γραμμένες ουσιαστικά σε βυζ. δωδεκασύλλαβο αλλά έχουν κρατήσει το όνομα του αρχαίου μέτρου. Η σύνθεση δε των κομματιών ακολουθεί όπως και στις περισσότερες βυζαντινές συνθέσεις τον τονισμό του κειμένου και όχι τόσο το ίδιο το μέτρο (π.χ. Έσωσε λαΌν θαυματουργΏν ΔεσπΌτης).